Vakantie en schuldgevoel
Het is weer vakantie. Mijn plan voor deze herfstvakantie was om thuis te blijven bij mijn kinderen. Maar zoals zo vaak kwam er een kink in de kabel. Een kink genaamd werk.
In de drie weken voor de vakantie kreeg ik opeens drie opdrachten met een deadline in november, en één deadline in de vakantie. Aangezien ik nog niet in de positie zit om werk te weigeren, moest ik dus werken tijdens de vakantie.
Werken met kinderen is lastig
En toen sloeg het schuldgevoel toe. Want tijdens het ene uur dat ik maandag heb gewerkt, kwam mijn dochter een drietal keer naar boven (ik werkte in mijn bureau) om iets te vragen. Gelukkig had ik werk gepland die dag waarbij ik gestoord mocht worden. Nadat mijn geplande werk klaar was, gooide ik de handdoek in de ring.
Want ik kan niet werken wanneer de kinderen thuis zijn. Of toch niet goed. Dat had de coronaperiode mij geleerd. Ik ben dan teveel mama om een goede werknemer te kunnen zijn. Wanneer mijn kinderen thuis zijn, ben ik contstant afgeleid en in mijn achterhoofd met hen bezig.
De oplossing? Mijn kinderen voor twee halve dagen naar mijn ouders doen, zodat ik de opdracht met de deadline in de vakantie (vandaag, meer bepaald) kon afwerken.
Gelukkig had ik tijdens de weken voor de vakantie al goed kunnen doorwerken, waardoor ik voorlag op schema. En gelukkig vond ik mijn teksten niet zo slecht dat ik ze volledig moest herschrijven.
Schuldgevoel
En toch voel ik mij nog altijd schuldig. Had ik niet beter een hele week met hen doorgebracht, zonder in gedachten bij mijn werk te zijn?
En ik voel mij zeker schuldig omdat werken nu minder vermoeiend is dan op mijn kinderen passen. Ik was zelfs blij wanneer ik mocht werken, want ik doe mijn werk graag.
En ja, natuurlijk zie ik mijn kinderen ook doodgraag. Ze zijn alleen heel vermoeiend …
Dat is het grote verschil nu ik werk doe waar ik van geniet. Ik geniet van schrijven. Niet alleen van het schrijven aan een boek, ook aan het schrijven van teksten voor een bedrijf. Zelfs wanneer het onderwerp mij eigenlijk niet interesseert.
Dat is nieuw. En leuk. Leuker dan een hele dag scheidsrechter spelen tussen mijn middelste en mijn jongste kind. Wat mij dan weer een enorm schuldgevoel bezorgt.
Ik kan precies niet winnen …